Categorie: Muziek

Het Verloren Songfestival

Door

Op 16 mei 2020

In Artikelen, Essays, Muziek

Vandaag geen glitterspektakel, geen vlaggetjes, geen miljoenenpubliek en geen douze points.  Er zijn gelukkig wel talloze Songfestivalalternatieven én een essay van yours truly.  Ik vroeg me af: wat doet politieke kleur op een apolitiek liedjesfestival?

Drag queens, coming-outverhalen, artiesten met een niet-Westerse achtergrond uit landen waar nauwelijks etnische diversiteit in de census te vinden is… Het Eurovisie Songfestival staat bol van de diversiteit. Dat is opvallend voor een festival dat uitgesproken apolitiek van aard is.
Waarom heeft het Songfestival zo’n fascinatie voor verbroedering en diversiteit? En hoe zou het verloren Songfestival van Rotterdam zich tot dit thema verhouden?

Essayisten-platform De Nieuwe Garde koppelde me aan de fantastische Pieter Coupé van cultuurtijdschrift de lage landen. Als mentor begeleidde hij me bij het schrijven van dit essay.

Ik heb getwijfeld over België

Door

Op 3 maart 2020

In Artikelen, Muziek

Op Eurosonic/Noorderslag klonk de Nederlandse taal ineens weer sexy. Vroeger hing er een spruitjeslucht rond Nederlandstalige muziek, maar dat is voltooid verleden tijd. Op Noorderslag was zelfs 43% van de acts Nederlandstalig!

Met collega Lisa Grob van Dutchculture keek ik waar die come-back ineens vandaan komt. Ook bekeken we hoe het zit met export van popmuziek tussen Nederland en België. Ons artikel Ik heb getwijfeld over België – an exploration of Dutch-language music export between Belgium and The Netherlands staat nu online. In het Engels, dat dan weer wel.

Joni M.

Door

Op 30 augustus 2019

In Artikelen, Muziek

Franz Kafka mag misschien de mooiste openingszin in de literatuur hebben geschreven, maar in de popgeschiedenis is er wat mij betreft geen concurrentie voor folk-godin Joni Mitchell. Haar A Case of You begint als volgt:

Just before our love got lost you said/”I am as constant as a Northern star” and I said / “Constantly in the darkness/ Where’s that at? / If you want me I’ll be in the bar”

BAM! De toon is gezet. Dat dit lied ook nog eens een break-up song is over die andere Canadese folk-held Leonard Cohen, maakt het nòg magischer.

Ach Joni. De onbetwiste ijskoningin van Saskatchewan. Met haar hoge neus, jukbeenderen tot aan haar oren en die ijle stem. Met haar tuttige imago, maar haarscherpe teksten over leven, liefde, verdriet, de Californische jetset, drugs, aids, oorlog, alles. Ze schreef het legendarische Woodstock zonder er zelf bij te zijn geweest, tot haar eigen ongenoegen. We are stardust / We are golden, lijflied van een generatie.

Niet mijn generatie. Meestal word ik meewarig aangestaard als ik mijn liefde voor Joni verklaar. Ze heeft namelijk nogal een ouwelijk imago. Mick Jagger, Bob Dylan en Neil Young blijven voor eeuwig cool, maar voor de 75-jarige Joni Mitchell is dat schip gevaren. Dat zal ook te maken met haar Libelle-waardige schilderwerk dat veel van haar albumcovers siert.

Mocht je nog een paar minuten tijd over hebben, luister dan naar haar persoonlijkste liedje, Little Green, over haar ter adoptie afgegeven kind:

So you signed all the papers in the family name /
You’re sad and you’re sorry but you’re not ashamed /
Little Green, have a happy ending

Aftellen naar het Eurovisie Songfestival

Door

Op 24 maart 2019

In Muziek

Lesbische ondertonen, langharige turnsters en meters roze tule. Griekenland’s Eurovisie-inzending heeft het allemaal!

Sinds kort schrijf ik voor Eurostory, een literair-journalistieke website over mijn lievelingsonderwerp: het Eurovisie Songfestival. Over de Griekse inzending, “Better Love”, van Katerine Duska (niet te verwarren met Verka Serduschka), maar ook die van Moldavië.  Ik ben dus al helemaal in de Songfestival-stemming. Binnenkort meer!

Kate Bush

Door

Op 9 februari 2019

In Muziek

In Brussel staat een drag bar genaamd Chez Maman. Je moet aanbellen om binnen te komen – en eenmaal daar is het groezelig, krap, en het ruikt er verdacht. Maar als je geluk hebt, vergeet je dat alles en kijk je hoe drag queen La Diva Live de trap afloopt, recht de bar op, en in de spotlights haar strot open zet. La Diva heeft een heel repertoire, maar ze is op haar best als Kate Bush.

“Heathcliff, it’s me, Cathy, come home”.  Iedereen zingt luidkeels mee. Als je je ogen dicht doet, is het alsof Miss Bush er zelf staat. Als je je ogen opendoet, moet je je fantasie een tandje bijzetten.

In Berlijn wordt er jaarlijks een Wuthering Heights flashmob georganiseerd, waar honderden mensen gekleed als La Bush in vuurrode jurk de gehele choreografie doorlopen. Handgezwaai en mime-getouwtrek incluis.

Kate Bush. Wat een powervrouw. Songwriter, danseres, muzikante, altijd met grote ogen die zich een weg priemen door een waas op de camera. De clips zijn het best:

Kate die door het bos danst
Kate die in het fruit danst
Kate die met een contrabas danst

In het Bush universum kan het allemaal. Ook tekstueel, zoals in Mrs. Bartolozzi, een lied gewijd aan haar wasmachine:

Slooshy sloshy slooshy sloshy
Get that dirty shirty clean
Slooshy sloshy slooshy sloshy
Make those cuffs and collars gleam

Of dan het nummer π, waar ze doodleuk het cijfer π zingt. Tot aan zo’n honderd cijfers achter de komma. Waarom ook niet.

La Diva Live snapt het. Na haar versie van Babooshka klimt ze weer de trap op, de spotlights uit. Een deal met God. Voor even van plaats gewisseld met Kate Bush.

 

Zoutelande

Door

Op 2 februari 2019

In Muziek

Het voordeel van een buitenlandverblijf is dat je je op veilige afstand kunt verwonderen over wat er zich zoal in het moederland afspeelt. Zo kwam ik vorig jaar op de verjaardag van mijn beppe, wat traditioneel betekent: Friese volksliedjes zingen met z’n allen. Dit keer maakten ze het wel heel bont door een – ook voor mijn familie – wel héél bizar lied te zingen. Het ging zo:

‘Hallooooooooooo allemaal, wat fijn dat je er bent! / Ben je voor het eerst hier of ben je al bekend / Stamp met je voeten zet je handen in je zij / Ik ben Ank en wie ben jij ?’

Even dacht ik: zijn ze allemaal zo dement dat dit het voortaan is? Liedjes met niveau groep 3? Maar een tante zag mijn open mond en verklaarde: “dat is van de Luizenmoeder!”

Daar had ik al over gehoord. Bekend van tv. Ik was voldoende gerustgesteld dat slechts een kleine 10% van de feestgangers dementerend was, en niet de hele bups.

Dichter bij Brussel, maar alsnog volledig aan me voorbijgegaan, is het begrip ‘Zoutelande’. Klinkt als een BLØF-nummer. En dat is het ook. Trots verklaar ik bij deze nog nooit één noot Zoutelande te hebben geluisterd, ook al schopte de Zoutelande-gekte het tot in het NOS-journaal. Het nadeel is wel dat er bij elk intro van een onbekend lied de alarmbellen afgaan. IS DIT ZOUTELANDE???!!? Wat een geruststelling als ik dan de stem van Anouk hoor. Wen d’r maar aan.

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén