Franz Kafka mag misschien de mooiste openingszin in de literatuur hebben geschreven, maar in de popgeschiedenis is er wat mij betreft geen concurrentie voor folk-godin Joni Mitchell. Haar A Case of You begint als volgt:
Just before our love got lost you said/”I am as constant as a Northern star” and I said / “Constantly in the darkness/ Where’s that at? / If you want me I’ll be in the bar”
BAM! De toon is gezet. Dat dit lied ook nog eens een break-up song is over die andere Canadese folk-held Leonard Cohen, maakt het nòg magischer.
Ach Joni. De onbetwiste ijskoningin van Saskatchewan. Met haar hoge neus, jukbeenderen tot aan haar oren en die ijle stem. Met haar tuttige imago, maar haarscherpe teksten over leven, liefde, verdriet, de Californische jetset, drugs, aids, oorlog, alles. Ze schreef het legendarische Woodstock zonder er zelf bij te zijn geweest, tot haar eigen ongenoegen. We are stardust / We are golden, lijflied van een generatie.
Niet mijn generatie. Meestal word ik meewarig aangestaard als ik mijn liefde voor Joni verklaar. Ze heeft namelijk nogal een ouwelijk imago. Mick Jagger, Bob Dylan en Neil Young blijven voor eeuwig cool, maar voor de 75-jarige Joni Mitchell is dat schip gevaren. Dat zal ook te maken met haar Libelle-waardige schilderwerk dat veel van haar albumcovers siert.
Mocht je nog een paar minuten tijd over hebben, luister dan naar haar persoonlijkste liedje, Little Green, over haar ter adoptie afgegeven kind:
So you signed all the papers in the family name /
You’re sad and you’re sorry but you’re not ashamed /
Little Green, have a happy ending
