Vandaag precies een jaar geleden begon ik met een column: De Dertig. En zoals dat zo vaak gaat, heb ik er daarna te weinig energie in gestoken om het écht een succes te maken. Ik geef mijn relatieve succes in andere levensterreinen (schrijfopdrachten in Azië, nieuwe baan, verhuizen, eindelijk rechte tanden) de schuld.
Welgeteld vier columns, inclusief deze, kon ik er uitpersen in een jaar, en dat geeft de burger geen moed. En omdat ik vanaf morgen geen dertig meer ben maar EENENDERTIG (omg vet oud) denk ik ook niet dat het een goed idee is om er nog duizend jaar mee door te gaan. Dus bij deze: dit is de laatste De Dertig. Niemand huilt.
Dat wil niet zeggen dat ik geen columns meer blijf schrijven. Als ik er eens zin in heb, dan plemp ik gewoon weer iets online, maar dan gewoon zonder De Dertig. Dat is ook omdat ik nooit kan onthouden of ik Dertig nou wel of niet met een hoofdletter schrijf. En gezien Tim en ik met Het Verdriet van Drenthe ineens een cabaret-act zijn geworden, denk ik dat ik de columns die ik schrijf misschien wel meteen ombouw tot cabaret-teksten. Een kind kan de was doen!
Weg met De Dertig. Dat is goede voornemen voor 2018 nummer één: minder onnodige structuren. Dat, en ein-de-lijk eens goed Frans leren. Kijken of ik dat beginnetje volgend jaar een vervolg heb kunnen geven.
