Tag: Muziek

Het Verloren Songfestival

Op 16 mei 2020

Vandaag geen glitterspektakel, geen vlaggetjes, geen miljoenenpubliek en geen douze points. Er zijn gelukkig wel talloze Songfestivalalternatieven én een essay van yours truly. Ik vroeg me af: wat doet politieke kleur op een apolitiek liedjesfestival?

Drag queens, coming-outverhalen, artiesten met een niet-Westerse achtergrond uit landen waar nauwelijks etnische diversiteit in de census te vinden is… Het Eurovisie Songfestival staat bol van de diversiteit. Dat is opvallend voor een festival dat uitgesproken apolitiek van aard is.
Waarom heeft het Songfestival zo’n fascinatie voor verbroedering en diversiteit? En hoe zou het verloren Songfestival van Rotterdam zich tot dit thema verhouden?

Essayisten-platform De Nieuwe Garde koppelde me aan de fantastische Pieter Coupé van cultuurtijdschrift de lage landen. Als mentor begeleidde hij me bij het schrijven van dit essay.

Ik heb getwijfeld over België

Door Albert

Op 3 maart 2020

In Artikelen, Muziek

Op Eurosonic/Noorderslag klonk de Nederlandse taal ineens weer sexy. Vroeger hing er een spruitjeslucht rond Nederlandstalige muziek, maar dat is voltooid verleden tijd. Op Noorderslag was zelfs 43% van de acts Nederlandstalig!

Met collega Lisa Grob van Dutchculture keek ik waar die come-back ineens vandaan komt. Ook bekeken we hoe het zit met export van popmuziek tussen Nederland en België. Ons artikel Ik heb getwijfeld over België – an exploration of Dutch-language music export between Belgium and The Netherlands staat nu online. In het Engels, dat dan weer wel.

Joni M.

Door Albert

Op 30 augustus 2019

In Artikelen, Muziek

Franz Kafka mag misschien de mooiste openingszin in de literatuur hebben geschreven, maar in de popgeschiedenis is er wat mij betreft geen concurrentie voor folk-godin Joni Mitchell. Haar A Case of You begint als volgt:

Just before our love got lost you said/”I am as constant as a Northern star” and I said / “Constantly in the darkness/ Where’s that at? / If you want me I’ll be in the bar”

BAM! De toon is gezet. Dat dit lied ook nog eens een break-up song is over die andere Canadese folk-held Leonard Cohen, maakt het nòg magischer.

Ach Joni. De onbetwiste ijskoningin van Saskatchewan. Met haar hoge neus, jukbeenderen tot aan haar oren en die ijle stem. Met haar tuttige imago, maar haarscherpe teksten over leven, liefde, verdriet, de Californische jetset, drugs, aids, oorlog, alles. Ze schreef het legendarische Woodstock zonder er zelf bij te zijn geweest, tot haar eigen ongenoegen. We are stardust / We are golden, lijflied van een generatie.

Niet mijn generatie. Meestal word ik meewarig aangestaard als ik mijn liefde voor Joni verklaar. Ze heeft namelijk nogal een ouwelijk imago. Mick Jagger, Bob Dylan en Neil Young blijven voor eeuwig cool, maar voor de 75-jarige Joni Mitchell is dat schip gevaren. Dat zal ook te maken met haar Libelle-waardige schilderwerk dat veel van haar albumcovers siert.

Mocht je nog een paar minuten tijd over hebben, luister dan naar haar persoonlijkste liedje, Little Green, over haar ter adoptie afgegeven kind:

So you signed all the papers in the family name /
You’re sad and you’re sorry but you’re not ashamed /
Little Green, have a happy ending

Kate Bush

Door Albert

Op 9 februari 2019

In Muziek

In Brussel staat een drag bar genaamd Chez Maman. Je moet aanbellen om binnen te komen – en eenmaal daar is het groezelig, krap, en het ruikt er verdacht. Maar als je geluk hebt, vergeet je dat alles en kijk je hoe drag queen La Diva Live de trap afloopt, recht de bar op, en in de spotlights haar strot open zet. La Diva heeft een heel repertoire, maar ze is op haar best als Kate Bush.

“Heathcliff, it’s me, Cathy, come home”. Iedereen zingt luidkeels mee. Als je je ogen dicht doet, is het alsof Miss Bush er zelf staat. Als je je ogen opendoet, moet je je fantasie een tandje bijzetten.

In Berlijn wordt er jaarlijks een Wuthering Heights flashmob georganiseerd, waar honderden mensen gekleed als La Bush in vuurrode jurk de gehele choreografie doorlopen. Handgezwaai en mime-getouwtrek incluis.

Kate Bush. Wat een powervrouw. Songwriter, danseres, muzikante, altijd met grote ogen die zich een weg priemen door een waas op de camera. De clips zijn het best:

Kate die door het bos danst
Kate die in het fruit danst
Kate die met een contrabas danst

In het Bush universum kan het allemaal. Ook tekstueel, zoals in Mrs. Bartolozzi, een lied gewijd aan haar wasmachine:

Slooshy sloshy slooshy sloshy
Get that dirty shirty clean
Slooshy sloshy slooshy sloshy
Make those cuffs and collars gleam

Of dan het nummer π, waar ze doodleuk het cijfer π zingt. Tot aan zo’n honderd cijfers achter de komma. Waarom ook niet.

La Diva Live snapt het. Na haar versie van Babooshka klimt ze weer de trap op, de spotlights uit. Een deal met God. Voor even van plaats gewisseld met Kate Bush.

Zoutelande

Door Albert

Op 2 februari 2019

In Muziek

Het voordeel van een buitenlandverblijf is dat je je op veilige afstand kunt verwonderen over wat er zich zoal in het moederland afspeelt. Zo kwam ik vorig jaar op de verjaardag van mijn beppe, wat traditioneel betekent: Friese volksliedjes zingen met z’n allen. Dit keer maakten ze het wel heel bont door een – ook voor mijn familie – wel héél bizar lied te zingen. Het ging zo:

‘Hallooooooooooo allemaal, wat fijn dat je er bent! / Ben je voor het eerst hier of ben je al bekend / Stamp met je voeten zet je handen in je zij / Ik ben Ank en wie ben jij ?’

Even dacht ik: zijn ze allemaal zo dement dat dit het voortaan is? Liedjes met niveau groep 3? Maar een tante zag mijn open mond en verklaarde: “dat is van de Luizenmoeder!”

Daar had ik al over gehoord. Bekend van tv. Ik was voldoende gerustgesteld dat slechts een kleine 10% van de feestgangers dementerend was, en niet de hele bups.

Dichter bij Brussel, maar alsnog volledig aan me voorbijgegaan, is het begrip ‘Zoutelande’. Klinkt als een BLØF-nummer. En dat is het ook. Trots verklaar ik bij deze nog nooit één noot Zoutelande te hebben geluisterd, ook al schopte de Zoutelande-gekte het tot in het NOS-journaal. Het nadeel is wel dat er bij elk intro van een onbekend lied de alarmbellen afgaan. IS DIT ZOUTELANDE???!!? Wat een geruststelling als ik dan de stem van Anouk hoor. Wen d’r maar aan.

Eindejaarslijst 2018

Door Albert

Op 20 december 2018

In De kleine letter

Het jaar is zo goed als ten einde, en naast mijn top-2000 lijst (99% bestaande uit nummers van Joni Mitchell en Steely Dan), is hier mijn eindejaarslijst voor 2018. De balans is opgemaakt, de stemmen zijn binnen, hier is ’t ie dan!

Leukste klus
De media mile, een interactieve speurtocht door Hilversum, ook al vond Astrid Joosten het allemaal maar niks.

Stomste mens
Ja, Astrid Joosten dus. Eat it Astrid!

Beste film
Leave No Trace

Beste album
Evelien Storm – Little Lights

Netflix-verslaving
Wild Wild Country

Tofste concert
Dua Lipa op Lowlands. Onverwacht leuk.

Beste herontdekte liedje
Jacques Brel – Sans Exigences

Drag queen
Latrice Royale #teamlatrice

Beste investering
Een weekend-OV van de NS. De intercity Brussel-Zuid – Amsterdam is een soort tweede huis geworden.

Beste werkuitje
IETM Porto en IETM On the Road Valencia en tussendoor twee weken niksen op het Iberisch schiereiland.

Nieuwste hit van Het Verdriet van Drenthe
“Met Debbie in de Dixi” – maar die staat nog niet op iTunes.

Vermoeiendste sport
Waterpolo – ik zit sinds de zomer bij een heus team, Mannekenfish. Dat ik nog niet de verdrinkingsdood heb gevonden, mag een wonder heten.

Meeste frustrerende taal
Français

Grootste uitdaging
Ik ben sinds de zomer docent Nederlands. Heel leuk, maar hoe leg je nou dingen uit als de woordvolgorde bij onderschikkende voegwoorden, of uitzonderingsregels op de buigings-e bij bijvoeglijke naamwoorden?

Lievelingsplek in Brussel
Mijn nieuwe wijk, St.-Gillis! Lekker hip, maar soit.

Meest gebruikte app
Pokemon Go (ja, ik doe dat)

Minst gebruikte app
Twitter (wanneer sterft dat uit?)

Beste voornemen voor 2019?
Een model-francophone worden. Oui oui!

Beste wensen?
BESTE WENSEN!!!

Het Verdriet Van Drenthe

Door Albert

Op 30 juni 2017

In Het Verdriet van Drenthe

Al jaren vorm ik met Tim Meijerink een muzikaal duo. Verschillende namen zijn al de revue gepasseerd (En Zij Waren Beiden Naakt; Meijer Inc.) totdat we bleven steken op Het Verdriet Van Drenthe. Elk jaar schrijven we één liedje, en elk jaar treden we ongeveer één keer op. Dat gebeurt meestal op een bescheiden podium, zoals een lift of een walk-in closet. Sinds we vorig jaar het COC Songfestival wonnen is het hek echter van de dam.
We traden op bij RTV Noord, RTV Oost, het Midzomergrachtfestival en, afgelopen zaterdag, tijdens de slotshow van Roze Zaterdag 2017 in Den Bosch. Dat was nogal wat. We stonden niet alleen in dezelfde line-up als Linda Wagenmakers, Lois Lane en Baccara (van Yes Sir, I can Boogie, jawel), maar we speelden ook nog eens voor een bomvolle Markt!
Nu ruiken we het succes, en laten we niet los. Wil je ons boeken? Neem vooral contact met me op!