Vandaag geen glitterspektakel, geen vlaggetjes, geen miljoenenpubliek en geen douze points. Er zijn gelukkig wel talloze Songfestivalalternatieven én een essay van yours truly. Ik vroeg me af: wat doet politieke kleur op een apolitiek liedjesfestival?
Drag queens, coming-outverhalen, artiesten met een niet-Westerse achtergrond uit landen waar nauwelijks etnische diversiteit in de census te vinden is… Het Eurovisie Songfestival staat bol van de diversiteit. Dat is opvallend voor een festival dat uitgesproken apolitiek van aard is.
Waarom heeft het Songfestival zo’n fascinatie voor verbroedering en diversiteit? En hoe zou het verloren Songfestival van Rotterdam zich tot dit thema verhouden?
Essayisten-platform De Nieuwe Garde koppelde me aan de fantastische Pieter Coupé van cultuurtijdschrift de lage landen. Als mentor begeleidde hij me bij het schrijven van dit essay.
