Waarom schrijf je?
Die vraag stelde mijn Filipijnse vriendin Syrine Gladys Podadera, hoofdredacteur van de schrijfblog The Diarist Projects, aan haar collega-schrijvers. Tja, goede vraag. Ze stelde dezelfde vraag aan andere schrijvers, ter inspiratie voor aspirant-schrijvers.
Mijn antwoord in het kort: woorden fascineren me. Mijn antwoord in het lang: die vind je in mijn artikel, The Dancing Code.
Franz Kafka mag misschien de mooiste openingszin in de literatuur hebben geschreven, maar in de popgeschiedenis is er wat mij betreft geen concurrentie voor folk-godin Joni Mitchell. Haar A Case of You begint als volgt:
Just before our love got lost you said/”I am as constant as a Northern star” and I said / “Constantly in the darkness/ Where’s that at? / If you want me I’ll be in the bar”
BAM! De toon is gezet. Dat dit lied ook nog eens een break-up song is over die andere Canadese folk-held Leonard Cohen, maakt het nòg magischer.
Ach Joni. De onbetwiste ijskoningin van Saskatchewan. Met haar hoge neus, jukbeenderen tot aan haar oren en die ijle stem. Met haar tuttige imago, maar haarscherpe teksten over leven, liefde, verdriet, de Californische jetset, drugs, aids, oorlog, alles. Ze schreef het legendarische Woodstock zonder er zelf bij te zijn geweest, tot haar eigen ongenoegen. We are stardust / We are golden, lijflied van een generatie.
Niet mijn generatie. Meestal word ik meewarig aangestaard als ik mijn liefde voor Joni verklaar. Ze heeft namelijk nogal een ouwelijk imago. Mick Jagger, Bob Dylan en Neil Young blijven voor eeuwig cool, maar voor de 75-jarige Joni Mitchell is dat schip gevaren. Dat zal ook te maken met haar Libelle-waardige schilderwerk dat veel van haar albumcovers siert.
Mocht je nog een paar minuten tijd over hebben, luister dan naar haar persoonlijkste liedje, Little Green, over haar ter adoptie afgegeven kind:
So you signed all the papers in the family name /
You’re sad and you’re sorry but you’re not ashamed /
Little Green, have a happy ending
Ga er maar aanstaan, Europa uitdagen! Toch is dat precies wat we hebben gedaan de afgelopen twee maanden. Het project YES Lab bracht twintig Europese jongeren samen om te praten over de toekomst van Europa. In de aanloop naar de Europese verkiezingen werkten we samen aan een beleidsadvies voor de toekomstige machthebbers in de Europese Unie. Wat we willen? Europa als een ‘Beacon of Sustainability’!
Ons advies maakt deel uit van een publicatie van het European Policy Centre. Je kunt het vinden vanaf pagina 201.
Lesbische ondertonen, langharige turnsters en meters roze tule. Griekenland’s Eurovisie-inzending heeft het allemaal!
Sinds kort schrijf ik voor Eurostory, een literair-journalistieke website over mijn lievelingsonderwerp: het Eurovisie Songfestival. Over de Griekse inzending, “Better Love”, van Katerine Duska (niet te verwarren met Verka Serduschka), maar ook die van Moldavië. Ik ben dus al helemaal in de Songfestival-stemming. Binnenkort meer!
In Brussel staat een drag bar genaamd Chez Maman. Je moet aanbellen om binnen te komen – en eenmaal daar is het groezelig, krap, en het ruikt er verdacht. Maar als je geluk hebt, vergeet je dat alles en kijk je hoe drag queen La Diva Live de trap afloopt, recht de bar op, en in de spotlights haar strot open zet. La Diva heeft een heel repertoire, maar ze is op haar best als Kate Bush.
“Heathcliff, it’s me, Cathy, come home”. Iedereen zingt luidkeels mee. Als je je ogen dicht doet, is het alsof Miss Bush er zelf staat. Als je je ogen opendoet, moet je je fantasie een tandje bijzetten.
In Berlijn wordt er jaarlijks een Wuthering Heights flashmob georganiseerd, waar honderden mensen gekleed als La Bush in vuurrode jurk de gehele choreografie doorlopen. Handgezwaai en mime-getouwtrek incluis.
Kate Bush. Wat een powervrouw. Songwriter, danseres, muzikante, altijd met grote ogen die zich een weg priemen door een waas op de camera. De clips zijn het best:
Kate die door het bos danst
Kate die in het fruit danst
Kate die met een contrabas danst
In het Bush universum kan het allemaal. Ook tekstueel, zoals in Mrs. Bartolozzi, een lied gewijd aan haar wasmachine:
Slooshy sloshy slooshy sloshy
Get that dirty shirty clean
Slooshy sloshy slooshy sloshy
Make those cuffs and collars gleam
Of dan het nummer π, waar ze doodleuk het cijfer π zingt. Tot aan zo’n honderd cijfers achter de komma. Waarom ook niet.
La Diva Live snapt het. Na haar versie van Babooshka klimt ze weer de trap op, de spotlights uit. Een deal met God. Voor even van plaats gewisseld met Kate Bush.
Het voordeel van een buitenlandverblijf is dat je je op veilige afstand kunt verwonderen over wat er zich zoal in het moederland afspeelt. Zo kwam ik vorig jaar op de verjaardag van mijn beppe, wat traditioneel betekent: Friese volksliedjes zingen met z’n allen. Dit keer maakten ze het wel heel bont door een – ook voor mijn familie – wel héél bizar lied te zingen. Het ging zo:
‘Hallooooooooooo allemaal, wat fijn dat je er bent! / Ben je voor het eerst hier of ben je al bekend / Stamp met je voeten zet je handen in je zij / Ik ben Ank en wie ben jij ?’
Even dacht ik: zijn ze allemaal zo dement dat dit het voortaan is? Liedjes met niveau groep 3? Maar een tante zag mijn open mond en verklaarde: “dat is van de Luizenmoeder!”
Daar had ik al over gehoord. Bekend van tv. Ik was voldoende gerustgesteld dat slechts een kleine 10% van de feestgangers dementerend was, en niet de hele bups.
Dichter bij Brussel, maar alsnog volledig aan me voorbijgegaan, is het begrip ‘Zoutelande’. Klinkt als een BLØF-nummer. En dat is het ook. Trots verklaar ik bij deze nog nooit één noot Zoutelande te hebben geluisterd, ook al schopte de Zoutelande-gekte het tot in het NOS-journaal. Het nadeel is wel dat er bij elk intro van een onbekend lied de alarmbellen afgaan. IS DIT ZOUTELANDE???!!? Wat een geruststelling als ik dan de stem van Anouk hoor. Wen d’r maar aan.
Het jaar is zo goed als ten einde, en naast mijn top-2000 lijst (99% bestaande uit nummers van Joni Mitchell en Steely Dan), is hier mijn eindejaarslijst voor 2018. De balans is opgemaakt, de stemmen zijn binnen, hier is ’t ie dan!
Leukste klus
De media mile, een interactieve speurtocht door Hilversum, ook al vond Astrid Joosten het allemaal maar niks.
Stomste mens
Ja, Astrid Joosten dus. Eat it Astrid!
Beste film
Leave No Trace
Beste album
Evelien Storm – Little Lights
Netflix-verslaving
Wild Wild Country
Tofste concert
Dua Lipa op Lowlands. Onverwacht leuk.
Beste herontdekte liedje
Jacques Brel – Sans Exigences
Drag queen
Latrice Royale #teamlatrice
Beste investering
Een weekend-OV van de NS. De intercity Brussel-Zuid – Amsterdam is een soort tweede huis geworden.
Beste werkuitje
IETM Porto en IETM On the Road Valencia en tussendoor twee weken niksen op het Iberisch schiereiland.
Nieuwste hit van Het Verdriet van Drenthe
“Met Debbie in de Dixi” – maar die staat nog niet op iTunes.
Vermoeiendste sport
Waterpolo – ik zit sinds de zomer bij een heus team, Mannekenfish. Dat ik nog niet de verdrinkingsdood heb gevonden, mag een wonder heten.
Meeste frustrerende taal
Français
Grootste uitdaging
Ik ben sinds de zomer docent Nederlands. Heel leuk, maar hoe leg je nou dingen uit als de woordvolgorde bij onderschikkende voegwoorden, of uitzonderingsregels op de buigings-e bij bijvoeglijke naamwoorden?
Lievelingsplek in Brussel
Mijn nieuwe wijk, St.-Gillis! Lekker hip, maar soit.
Meest gebruikte app
Pokemon Go (ja, ik doe dat)
Minst gebruikte app
Twitter (wanneer sterft dat uit?)
Beste voornemen voor 2019?
Een model-francophone worden. Oui oui!
Beste wensen?
BESTE WENSEN!!!
Oogjes dicht en snaveltjes toe! Ja, lieve kijkbuiskinderen, ik heb de eer gehad om een project te doen met niemand minder dan Meneer de Uil. Kent u hem nog? En dat niet alleen: ook Loeki de Leeuw, Robin de Robot en Eucalypta mag ik nu mijn collega’s noemen!
Hoe? Oehoe oehoe? Nou, omdat ik voor Hilversum Live een interactief avontuur, de Media Mile, mocht ontwerpen. De afgelopen maanden heb ik met absurd veel plezier gewerkt aan deze speurtocht rondom de Nederlandse mediageschiedenis, in samenwerking met Dropstuff.nl, Peter Joziasse, Kevin van den Berg, Botsquad en het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid. Ik schreef de teksten, werkte mee aan het concept en regisseerde zelfs het videomateriaal. Het resultaat ging in première in de Dutch Media Week, en is nu te zien voor iedereen met een smartphone – de Media Mile is te downloaden in de Play Store of de App store. Geen smartphone? Niet getreurd, want de unieke 3D-scans van Meneer de Uil en compagnie zijn voor iedereen te zien!
Brussel. De stad van Brel en Stromae, Manneke en Jeanneke Pis, frietkotten en bierglazen. Ik woon hier nu een half jaar en heb eindelijk de woelige wateren van de Brusselse administratie bedwongen. De kleine letter the sequel is een feit! Ik sta ein-de-lijk ingeschreven bij de Belgische KvK, dus kom maar op met de Belgische opdrachten!
Die sijpelen sowieso al binnen. Ik zit niet stil. Naast mijn werk voor theaternetwerk IETM werk ik op De Koude Kermis van Dropstuff, geef ik Nederlandse les voor Ecole de Langues en maak ik een interactieve speurtocht voor Hilversum marketing – waarover later meer. Druk druk druk dus. En dat in deze hitte!
Als je mij een beetje kent, weet je van mijn oneindige fascinatie voor het Eurovisie Songfestival. De glitz, de glam, maar vooral de schatkist aan symboolpolitiek die achter de performances schuil gaat. Zo schreef ik een prijswinnende masterscriptie over nation branding het Eurovisiesongfestival (#stayproud).
Ik zei dan ook direct ja toen ik werd gevraagd om een Eurovisie-hoofdstuk te schrijven voor Made in the Low Countries: onderdeel van een Routledge-reeks over nationale popmuziekgeschiedenis en -scenes, dit keer inzoomend op de popmuziek van Nederland en Vlaanderen/België. En dat is nu uit! En met ‘nu’ bedoel ik al een paar maanden geleden. De media-storm is uitgebleven.
Het boek gaat van New Beat naar Brood, van Neder-Metal tot LHBT-thematiek in pomuziek, en van Veronica tot Van het Groenewoud. Ik heb de afgelopen weken alle hoofdstukken gelezen. Ik kan het iedereen aanraden. Mijn eigen steentje heet “”Sanomi” versus “Shalalie”: Showing Off Difference at the Eurovision Song Contest” – Sieneke zal er blij mee zijn!
Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén
